Kantelpunten

Enkele weken geleden, tijdens een bijeenkomst van Zorgdragers waren er diepgaande gesprekken over ‘kantelpunten’ in een leven. Hoewel ikzelf niet heel actief deelnam aan de gesprekken, was er genoeg om over na te denken.

Net zoals bij iedereen zijn er al heel wat ‘kantelpunten’ in mijn leven geweest. Vaak gaat zo’n moment gepaard met allerlei emoties, zoals verdriet en rouw, woede, spijt of angst en onzekerheid. Maar terugkijkend zie je dat elk kantelpunt ook het begin is van iets nieuws. Nieuwe uitdagingen en activiteiten, andere netwerken en vriendschappen of ruimte voor creativiteit.

Tijdens zo’n kantelperiode is daar niet altijd aandacht voor, maar later zie je het: ‘waar een deur dicht gaat, wordt een raam geopend!’

Met dit vertrouwen nader ik nu een nieuw kantelpunt: pensioen…

In de afgelopen periode - waarin ik bezig was met de voorbereidingen voor het overdragen van taken en het nadenken over ‘wat daarna’ - passeerden er allerlei emoties. Maar er kwam ook al ruimte in mijn hoofd, want de agenda hoeft niet meer helemaal vol en een aantal zaken ligt niet meer in mijn hand.

Dat leidt tot nieuwe gedachtes, ideeën, inspiraties en plannen.

Het is wel een heel dubbel gevoel om te weten dat het werken, het onderdeel zijn van een heel systeem, straks ophoudt! 

Een ZZPer heeft een aantal voortdurende zorgen. Is mijn agenda vol genoeg? Hoe kom ik aan nieuwe opdrachten? Hoe overleef in een lock down? Is mijn tarief te hoog of te laag? Moet ik toch een baan zoeken? Ben ik wel goed genoeg voor deze opdracht?

Die zorgen heb ik (bijna) niet meer…

En de stroperigheid in besluitvorming en bureaucratie bij grote (zorg)organisaties gaan mij steeds meer tegenstaan en die zal ik ook echt niet missen!

Wat ik wel ga missen is de ‘kick’ van leuke trainingen, succesvolle consulten en de mooie gesprekken met allerlei medewerkers, klanten en collega’s.

Maar er komt van alles voor in de plaats: meer tijd om te wandelen, te schrijven, te lezen, te reizen, om vrijwilligerswerk te doen. Waarschijnlijk kom ik straks tijd te kort. 😉.

Bij leven en welzijn kijk ik dan over een aantal jaren terug en ik ben nieuwgierig wat ik dan over dit kantelpunt kan zeggen…

Over de os en de ezel(tjes)

Vrolijk Kerstfeest

Dit gaat helemaal niet over de Kerst en ook niet over de os! Maar wel over ezeltjes.

Deze zomer kwamen we in Noorwegen op een camping die geen camping meer was: vervallen gebouwen met kapotte ramen, oude auto's... Niet echt aanlokkelijk. Terwijl Marita verder reed, zocht ik in de app. 'Oh, hier eentje met ezeltjes'.
'Dat doen we, dat vind ik leuk!'.
'Maar het is nog wel een flink eind rijden...'.
'Maakt niet uit, we gaan!'

Zo gezegd, zo gedaan: op naar camping Tubbehaugen bij Gol. Ondanks het verschrikkelijk slechte weer genoten we van de lokatie en van een wandeling met ezel Molly door het natte bos. Ook hadden we een leuk contact met de Nederlandse eigenaren, fysiotherapeut Jan en verpleegkundige Maaike... 

Na twee nachten vetrokken we weer, maar geheel tegen onze gewoonte in besloten we de terugweg zo te plannen dat we nog een keer 'langs Molly' zouden komen. Nu was het heel erg warm zomerweer en we maakten een avondwandeling met Molly. We hadden veel plezier, vooral toen Molly besloot onze koffie en koekjes te willen hebben.

Weer hadden we leuke gesprekken en Maaike vroeg of we de advertentie wel hadden gezien.

'Ja, hoor, ha ha ha, jullie bieden ons een baan aan...'
'En dat kan helemaal niet, want ik werk nog!'

Maar eigenlijk vonden we het wel supergaaf, een aantal weken hand- en spandiensten doen op deze prachtig gelegen camping met ezels...

Toen we na twee dagen de camping afreden met de belofte thuis er goed over na te denken wisten we het allang: we gaan het doen!

De veerdienst van Eemshaven naar Kristiansand die in het voorjaar van 2022 is gestart is heel erg populair en ze hebben slechts 10 hutten waarin de hond mee mag. Dus besloten we al vroegtijdig te boeken. Nu vertrekken we  - uiteraard bij leven en welzijn - op de dag na mijn pensionering richting Eemshaven, staan de hele maand augustus op Tubbehaugen en keren eind september weer terug... Een heerlijke stip (van enorm formaat) op de horizon!

Uitzicht vanaf de camping

Lees ook de andere 'Golfjes'.

Julaften (Kerstavond)

Volgens de Scandinavische traditie wordt op 24 december Kerst gevierd: dansen rond de Kerstboom, cadeautjes en natuurlijk uitgebreid eten. De maaltijd wordt dan afgesloten met julegrøt, kerstpap. (Recepten in het Nederlands; Engels, Noors)

Van die pap moet een schaaltje - voorzien van een flinke kluit boter - buiten worden gezet voor de Nisse. De Nisse (een kabouter of elf) zorgt het hele jaar voor het erf en het huis en de pap is zijn beloning.

Als dat in alle feestvreugde wordt vergeten, dan kan je rekenen op een jaar van 'ramp- en tegenspoed'...

Elk jaar lees ik het Noorse prentenboek met een mooie verhaal hierover en in gedachten zet ik het schaaltje buiten... 

De plaatjes geven mij altijd een mooi Kerstgevoel.

Rondje Wassenaar

Vrijdag was een verregende dag, de Kerstdagen beloven wat betreft weer ook niet veel goeds dus vandaag, zaterdag 24 december 2022 maar even een rondje wandelen.

Vanaf de Soefitempel liepen Amy en ik over het strand naar de Wassenaarse Slag. Daar verlieten we het strand  en liepen we een stukje langs de weg. Daarna links het gemarkeerde wandelpad in. Zo trokken we door een fantastisch mooi gebied. 

Het was soms pittig met klimmetjes en mul zand, maar de omgeving is schitterend mooi. In de verte stonden grote grazers lekker in het zonnetje.

Het was een mooie oefening om de markeringen te vinden die op veel verschillende manieren zijn aangebracht. Een aantal van deze bordjes passeerde ik al honderden malen, maar... nu zie ik ze.

Alles bij elkaar liepen we bijna 2,5 uur en ruim 12 km! Amy geniet en blijft enthousiast, aan de lijn of niet... een heel verschil met de soms moeizame wandelingen in de straten van Rijnsburg.😂😉

Kerst-animatie

 Klik hier voor één van de vele mooie Jacquie Lawson Kerstkaarten.

Twee Golfjes

 Nee, geen twee nieuwe blogs maar deze zeer oude foto (1980) met de VW Golf van mijn ouders en die van mij, in Noorwegen.

Voedselbank: krat 100 en vrijwilliger arbo-beleid

Begin 2020 startte mijn moeder, mevrouw de Hullu-Vlaspolder en bewoonster van een appartement in Serviceflat Schouwenhove een actie voor de Voedselbank. Na een korte actie die 10 gevulde kratten opleverde, werd besloten steeds een krat te laten staan. De krat was – zelfs tijdens de verbouwing – steeds na twee weken goed gevuld!

Op 14 december 2022 vetrokken enkele bewoners samen met Janneke Wagter en Ondine de Hullu in twee auto’s naar Rijnsburg voor een excursie. Daar kon bestuurslid Joke Kraaijenoord de goed gevulde 100ste krat in ontvangst nemen.

Onder het genot van een kopje koffie vertelde voorzitter Aafke van Rhijn over de organisatie van de Voedselbank. Het is ondertussen een heel bedrijf met 70 vrijwilligers en de 215 gezinnen (ruim 500 personen) die wekelijks worden voorzien van een levensmiddelenpakket. Elke week komen er nieuwe aanvragen bij, maar gelukkig kunnen ook steeds enkele gezinnen weer afscheid nemen.

Aafke benadrukte dat armoede van alle tijden is en door alle lagen van de bevolking kan voorkomen. Ieder kan door ziekte, ontslag, de huizen- en energiecrisis of andere onverwachte tegenslagen ineens in de problemen komen!

Om elke week zoveel huishoudens van een pakket met veilig en kwalitatief goede levensmiddelen te voorzien zijn uitmuntende voorzieningen nodig, zoals goede opslagruimtes, kratten en gesloten boxen, koel- en vriesruimtes etc. etc.

De Landelijke Vereniging van Voedselbanken ondersteunt met regelgeving en procedures en zorgt dat grote landelijke giften (zoals nu Kerstpakketten voor alle klanten) worden verdeeld.

Indrukwekkend vonden wij allemaal dat iedere verjaardag van elke klant 'moet' worden gevierd: hiervoor worden feestpakketten samengesteld met lekkere dingen en voor jarige kinderen een traktatie voor op school en uiteraard ook een cadeau!

Tijdens een rondje door deze voormalige school brachten we een bezoek aan de kledingwinkel (nu met 'feestkleding' voor de Kerst), de kapsalon, de drie depots, de uitgifteruimte, de koel- en vriesruimte en de expeditie-ruimte.

Het is met recht een heel bedrijf en dit alles motiveert om door te gaan met het verzamelen van voedsel, kleding e.d. zodat dit onderdeel van het armoedebeleid kan worden voortgezet.

Na afloop spraken we nog even over ergonomie en fysieke belasting. Begin januari ga ik als vrijwilliger het bestuur ondersteunen met het opzetten van hun arbo-beleid zodat de 70 vrijwilligers veilig en gezond kunnen blijven werken!

Wandelen

De AOW-datum nadert en het wordt tijd om na te denken hoe ik de dagen ga vullen. Misschien kwam het door het lezen van boeken over wandeltochten (Raynor Winn, Het Zoutpad en de vervolgboeken) of door het plezier wat ik heb in de wandelingen met Amy door de duinen en over het strand, maar ineens ging mij een licht op: Lange Afstand Wandelingen.

Tussen alle bedrijven door begon ik eens op internet te neuzen. En er bestaat meer dan alleen het Pieterpad: er is maar liefst 10000 km aan wandelroutes uitgezet, alleen al in Nederland. Het lijkt me geweldig om met Amy, zonder Amy (bijvoorbeeld als een wandeling deels door een stad of Waterleidingduinen gaat) en af en toe met een leuke wandel- en praatgenoot (deel)etappes te gaan afleggen.

De tocht van Sluis (Zeeuws Vlaanderen, het land van mijn voorvaderen) naar Den Helder spreekt mij uiteraard aan, dus die wil ik in de komende jaren gaan afleggen! Niet in volgorde, niet in een bepaalde richting, maar gewoon, bij stukjes en beetjes!

Natuurlijk moet er dan wel een beetje getraind worden en moet de 'gewone' wandelafstand van ongeveer 7-8 km wat worden uitgebreid.

Op 21 december 2022 heb ik een start gemaakt. Met de bus reed ik naar de Rijnmond in Katwijk en vanaf de Uitwatering liepen Amy en ik heerlijk over het strand, door de duinen, door Noordwijk, weer door de duinen en door het bos naar de Noraweg in Noordwijk. Bijna 3 uur en zo'n 13 km genieten! De voorspelde buien kwamen gelukkig pas later.

Alistair en Marita kwamen naar restaurant Langs Berg en Dal en na een heerlijke pannenkoek keerden we weer huiswaarts.

Golfje nummer 1

Tijdens het eerste echte deel van de Lange Afstand Wandeltocht van Sluis naar Den Helder bedacht ik me dat het leuk zou zijn hierover te gaan schrijven. Want behalve dat ik van wandelen geniet, schrijf ik ook graag.

Maar hoe moet dat blog dan heten?

Gedurende twee dagen en delen van twee nachten liet ik van alles de revue passeren en ineens had ik het. Niet ‘Wandelen met Ondine’, niet ‘Wandelavonturen’ ‘Stapvoets’, ‘Voetenwerk’ of welke ‘leuke’ kreet dan ook. 

Het moest verwijzen naar mijn naam*), naar de zee en naar de tocht langs de kust… Dus… Golfjes. Dat besluit gaf direct rust. En het geeft de mogelijkheid om naast wandelavonturen ook andere zaken die mij bezighouden te delen.

Want met een groot ‘kantelpunt’ in het vooruitzicht – de datum waarop ik recht krijg op AOW – zijn er heel wat dingen die mij bezighouden. Het lijkt mij heerlijk om die gedachtes, ervaringen en inzichten van mij af te schrijven!

Ik wens mijn volgers veel leesplezier!

Ondine

*) Over mijn naam: Mijn ouders wilden hun kinderen namen geven die naar de zee verwezen: Mijn zus heette Marina, Kind van de Zee en ik werd Kind van de Golven.